Μεγαλώνοντας δίδυμα παιδιά

Της Τζίνας Χονδρού, ψυχολόγου-σύμβουλου Οικογένειας

Μοιράστηκαν τη μήτρα της μαμάς και… γεννήθηκαν δίδυμα. Μεγαλώνουν μαζί και συχνά οι άλλοι τα αποκαλούν «τα δίδυμα». Όμως, το καθένα θα ζήσει τη δική του ζωή στον κόσμο των ενηλίκων, κι όσο κι αν μοιάζουν ή αν αισθάνονται κοντά το ένα με το άλλο, δεν θα μπορούν ποτέ να ξαναβρεθούν τόσο κοντά, όσο στην ενδομήτρια ζωή τους. 

Όσο, λοιπόν, κι αν είναι διπλή η χαρά και διπλή η κούραση για τους γονείς τους, δεν είναι ένας διπλός άνθρωπος, αλλά δύο ξεχωριστά άτομα που μεγαλώνουν ταυτόχρονα, ίσως μοιάζουν, αλλά δεν ταυτίζονται.

Σαν βασική αρχή, καλό είναι να θυμόμαστε πως όσο περισσότερο ενθαρρύνουμε τη διαφορετικότητα και την αυτονομία, τόσο πιο εύκολη θα είναι η μετάβαση των παιδιών στην ενήλικη ζωή, η ανάπτυξη ατομικής ταυτότητας, η απόλαυση των ατομικών επιλογών του καθενός, όπως, για παράδειγμα, σύντροφος, φίλοι, επάγγελμα.

Ας δούμε, λοιπόν, μερικές από τις πιο συχνές απορίες των γονέων, καθώς και τρόπους ενίσχυσης της αυτονομίας.

Τι γίνεται με τη σειρά γέννησης;

Στις οικογένειες χωρίς δίδυμα αναπτύσσεται μια δυναμική που βασίζεται στη θέση του καθενός στην οικογένεια. Υπάρχει το μεγαλύτερο, το μεσαίο, το μικρότερο. Στα δίδυμα, αν και συχνά το ένα θεωρείται το «μεγαλύτερο», είναι περισσότερο μια ανάγκη των γονέων, παρά η πραγματικότητα. Από τη μια, λοιπόν, οι προσδοκίες των γονέων, από την άλλη η προσωπικότητα των παιδιών, συνηγορούν στο να αναλάβει ένα τον ρόλο του «μεγαλύτερου» ή του «αρχηγού». Ανεξάρτητα από τις τάσεις των ίδιων των παιδιών, ως γονείς είναι καλό να ενθαρρύνουμε τη διαφορετικότητα, παρά την ιεραρχία.

Αν είναι διαφορετικού φύλου;

Στα δίδυμα διαφορετικού φύλου, πολλά εξαρτιόνται από τις αντιλήψεις των γονέων για τους ρόλους των δύο φύλων. Επειδή συχνά ο ανταγωνισμός ενισχύεται, καλό είναι να τα μαθαίνουμε να λύνουν εποικοδομητικά τις διαφορές τους όταν τσακώνονται, και να τα ενθαρρύνουμε να αναπτύξουν ζεστή σχέση μεταξύ τους, χωρίς να κάνουμε διακρίσεις λόγω του φύλου τους.

Έχουν διαφορές;

Πολλές! Μπορεί το ένα να είναι αριστερόχειρας και το άλλο δεξιόχειρας.  Μπορεί το ένα να είναι εξωστρεφές και κοινωνικό, και το άλλο συνεσταλμένο. Κάποιες διαφορές υπάρχουν από την αρχή της ζωής, ενώ άλλες εμφανίζονται στη διάρκειά της, εξαιτίας της αλληλεπίδρασης των γονιδίων και του περιβάλλοντος. Οι έρευνες, με τη βοήθεια υπέρηχων, δείχνουν ότι η συμπεριφορά ακόμα και των μονοζυγωτικών διδύμων δεν είναι ακριβώς ίδια ούτε μέσα στη μήτρα!

Πόσα κάνουν μαζί και πόσα χώρια;

Δεν χρειάζεται να προσπαθούμε υπερβολικά να τα ξεχωρίσουμε, σε σημείο που να ακυρώνουμε ή να απορρίπτουμε τα κοινά τους στοιχεία. Είναι όμορφο να έχουμε έναν άνθρωπο με τον οποίον μοιραζόμαστε τόσα πολλά, που μοιάζουμε και νιώθουμε ότι επικοινωνούμε. Αλλά δεν χρειάζεται να επιβάλλουμε ομοιότητες που δεν υπάρχουν, όπως να τα ντύνουμε παρόμοια ή να απαιτούμε να έχουν κοινές εξωσχολικές δραστηριότητες. Είναι δίδυμα, κι αυτό δεν αλλάζει είτε μοιάζουν εξωτερικά, είτε όχι, όπως «τα ράσα δεν κάνουν τον παπά»! Είναι ταυτόχρονα δύο ξεχωριστά παιδιά, κι ούτε αυτό αλλάζει, όσο κι αν προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε ομοιομορφία.

Στο σχολείο…

Μπορούν να παρακολουθήσουν διαφορετικά τμήματα στην ίδια σχολική τάξη ή και διαφορετικά σχολεία. Αν, όμως, τα ίδια δεν θέλουν με τίποτα να αποχωριστούν, καλό είναι να μην επιμένουμε και να τα αφήσουμε να βρίσκονται στο ίδιο τμήμα, προσπαθώντας να ενισχύσουμε την αυτονομία με άλλους τρόπους. Εξάλλου, κάθε παιδί έχει να αντιμετωπίσει τον αποχωρισμό από τους γονείς όταν ξεκινάει για πρώτη φορά το σχολείο, οπότε καλό είναι να μην προσθέτουμε και το βάρος του αποχωρισμού από το δίδυμο αδελφάκι.

Στερεότυπα

Είναι σημαντικό να αποφεύγουμε τα στερεότυπα και να μην επιτρέπουμε και στον περίγυρο να τα τροφοδοτεί. Δεν υπάρχει το «καλό» και το «κακό» δίδυμο, το «έξυπνο» και το «χαζό», το «όμορφο» και το «άσχημο». Είναι απλά δύο διαφορετικά παιδάκια. Έτσι κι αλλιώς, δεν είναι σωστό να συγκρίνουμε με τρόπο που ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό, αλλά αντίθετα να εστιάζουμε στη συμπεριφορά και στις ιδιαιτερότητες του καθενός, κρατώντας μόνο τους κοινούς κανόνες της οικογένειας.

Μερικές ιδέες για να ενθαρρύνουμε την ατομική ανάπτυξη

Τα περισσότερα δίδυμα αναπτύσσουν την ατομική τους ταυτότητα μεγαλώνοντας, ακόμα κι αν οι γονείς προσπαθούν να ενθαρρύνουν τις ομοιότητες! Αλλά καλό είναι, παρόλο που δεν μπορούμε να ελέγξουμε την ανάπτυξη της προσωπικότητας ενός ανθρώπου, να την ενθαρρύνουμε προς την κατεύθυνση της αυτονομίας.

Μερικές ιδέες είναι:

• Να διαθέτουμε κάποιον χρόνο ξεχωριστά για το κάθε παιδί.

• Να έχει κάθε παιδί τα δικά του παιχνίδια και τον δικό του χώρο.

• Να επισημαίνουμε και να επαινούμε τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά του καθενός.

• Οι ανταμοιβές και οι τιμωρίες για τη συμπεριφορά τους να γίνονται ατομικά.

• Να γιορτάζουμε ξεχωριστά τα επιτεύγματα του καθενός.

• Οι προσδοκίες και οι απαιτήσεις μας να ταιριάζουν με τα ατομικά χαρακτηριστικά του καθενός.

• Να ενθαρρύνουμε την ανάπτυξη διαφορετικών ενδιαφερόντων και δραστηριοτήτων.

• Να ενθαρρύνουμε την απόκτηση φίλων από το καθένα.

• Να μην τα φωτογραφίζουμε πάντα μαζί, ώστε το καθένα να έχει και τις δικές του ατομικές αναμνήσεις.

• Να μην αναφερόμαστε σε αυτά σαν μια μονάδα («τα δίδυμα»), αλλά με τα ονόματά τους.

Είναι άλλο η αδερφική, φιλική, ζεστή σχέση και οικειότητα, το ψυχικό δέσιμο που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο παιδάκια που μοιράζονται τόσα πολλά (γονίδια, ενδομήτριο περιβάλλον, οικογένεια) και άλλο μια σχέση εξάρτησης. Το πρώτο είναι πολύ θετική επιρροή στη ζωή μας, δημιουργεί συναισθήματα ασφάλειας και εμπιστοσύνης, τονώνει την αυτοπεποίθηση, ενώ το δεύτερο μπορεί να γίνει μεγάλο εμπόδιο στην προσπάθεια να βρούμε τον δρόμο μας και να έχουμε ψυχική υγεία και ευτυχία.

H συμβουλή μας: Θυμηθείτε να φροντίζετε, εκτός από τα παιδιά, και τον εαυτό σας: οι μελέτες δείχνουν ότι οι γονείς διδύμων είναι πιο ευάλωτοι σε προβλήματα ψυχικής υγείας μετά τη γέννηση και έναν χρόνο μετά!

Μαθήματα αγάπης & ηθικής!

Από την Μαρία Βόλλη 

Όλοι θέλουμε τα παιδιά μας να σέβονται, να δείχνουν την αγάπη τους και να είναι δημοφιλή και αξιαγάπητα. Θέλουμε να ενδιαφέρονται για τα αισθήματα των άλλων, να μοιράζονται τα παιχνίδια τους, να νοιάζονται, να είναι ειλικρινή και να έχουν αξίες... Όλα αυτά τα ευγενικά χαρίσματα και οι αξίες, που θα τα κάνουν καλύτερους ανθρώπους, καλλιεργούνται από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής τους.

Όταν ένα μωρό είναι μέχρι 2 ετών, παρατηρεί τους γονείς και τους οικείους του και βλέπει ότι οι άνθρωποι φροντίζουν, βοηθούν και αγαπούν ο ένας τον άλλο. Αν και μέχρι εκείνη την ηλικία δε μπορεί να σκεφθεί καθόλου ηθικά, αφού πρέπει να ικανοποιήσει τις δικές του άμεσες ανάγκες, οι πρώτες εντυπώσεις που παίρνει από τη φροντίδα και τη ζεστασιά των γονιών του είναι πολύ σημαντικές. Ενισχύστε, λοιπόν, το συναίσθημα της καλοσύνης και της αγάπης προσφέροντας απλόχερα τη φροντίδα και τη ζεστασιά σας στο μωρό σας.
Καθώς το μικρό σας μεγαλώνει και γίνεται νήπιο, εκεί λίγο μετά τα 2, θα πρέπει να ξεκινήσετε να θέτετε και τα πρώτα όρια στο σπίτι και στα φιλικά παιχνίδια. Σ’ αυτή την ηλικία ο εγωκεντρισμός, φυσιολογικό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου, πολύ πιθανό να υποσκελίσει το ενδιαφέρον του για τους άλλους. Για τα νήπια από 3 έως 5 ετών ο ρόλος των γονιών είναι πάρα πολύ σημαντικός, γιατί σ’ αυτή τη φάση τα μικρά έχουν αρχίσει να κοινωνικοποιούνται. Με τη βοήθειά σας, την καθοδήγηση και την ενθάρρυνσή σας θα αναπτύξουν αρετές, όπως η συμπόνια, η ευγένεια και η γενναιοδωρία, αξίες οι οποίες θα τα βοηθήσουν να χτίσουν επιτυχημένες σχέσεις εντός και εκτός οικογένειας. Αν παρόλη την προσπάθειά σας δε μπορούν ακόμη να ελέγξουν το θυμό τους, ούτε να συμπεριφερθούν “φρόνιμα”, τότε χρειάζονται ακόμη περισσότερη αγάπη και βέβαια ακόμη περισσότερα όρια και αποτελεσματικότερη πειθαρχία.
Άλλωστε, ο βασικός πυρήνας στη διαδικασία της κοινωνικοποίησης είναι να καταστεί το παιδί ικανό να διακρίνει τι είναι “ηθικό” και τι “ανήθικο”, τι “καλό” και “κακό” και τι “σωστό” και “λάθος” τόσο στη δική του συμπεριφορά όσο και στη συμπεριφορά των άλλων. Το παιδί πρέπει να καταλάβει και να αποδεχτεί τους ηθικούς κανόνες, που έχει θεσπίσει η κοινωνία μέσα στην οποία πρόκειται να ζήσει. Και φυσικά, πρέπει να αποφεύγει να τους καταπατά, ακόμα και όταν δεν υπάρχει άμεση απειλή τιμωρίας.
Από την ηλικία των 6 ετών και μέχρι τα 10 τα παιδιά έχουν μάθει πλέον τους κανόνες “καλής συμπεριφοράς” και μπορούν να κατανοήσουν ότι στην ηθικότητα υπάρχει και μια συναισθηματική πλευρά. Νιώθουν εσωτερική ικανοποίηση για τις ηθικές πράξεις και ενοχή ή ντροπή για τις ανήθικες. “ Δεν είναι δίκαιο!”, θα τα ακούσετε να λένε συχνά σ’ αυτή την ηλικία. Αυτή τη φράση θα την ακούσετε πολλές φορές, γιατί τα μικρά αναπτύσσουν το αίσθημα της δικαιοσύνης παράλληλα με την κατανόηση και τη συμπόνια. Είναι πλέον ώριμα και κατανοούν τις συνέπειες των πράξεών τους, ενώ καταλαβαίνουν πολύ καλά τι σημαίνει απογοήτευση και στεναχώρια. Σ’ αυτή τη φάση, αν και καταλαβαίνουν ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος αντίδραση, ενδέχεται κάποιες φορές να επιλέγουν τη λάθος, π.χ. απλά και μόνο επειδή θέλουν να τα θεωρούμε ίσα και όμοια με τα μεγαλύτερα αδέλφια τους.
Με συζήτηση, υπομονή, επιμονή, καθοδήγηση και αγάπη θα μπορέσετε να τους διδάξετε ότι το σπουδαιότερο σημείο των ηθικών αξιών είναι η καλή συμπεριφορά (το εκτελεστικό μέρος, η πράξη). Αυτό που σας ενδιαφέρει δεν είναι απλά τα παιδιά να γνωρίζουν τους ηθικούς κανόνες ή να νιώθουν ενοχή όταν τους παραβαίνουν. Πρέπει να μάθουν να συμπεριφέρονται σύμφωνα μ’ αυτούς.
Εδώ να τονίσουμε, ότι τα μικρότερα παιδιά πιστεύουν ότι οι ηθικοί κανόνες είναι αμετάβλητοι, καθορισμένοι και αιώνιοι. Ότι μια πράξη είναι απολύτως καλή ή απολύτως κακή. Αντίθετα, τα μεγαλύτερα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι οι ηθικοί κανόνες δεν υπάρχουν a priori, αλλά είναι κοινωνικές συμβατικότητες που έχουν κοινώς συμφωνηθεί, για να εξασφαλιστεί καλύτερη τάξη πραγμάτων. Επίσης, κατανοούν ότι υπάρχουν περισσότερες από μια απόψεις για το ίδιο θέμα και όχι μόνο η δική τους.
Αυτές οι τρεις πλευρές της ηθικότητας (γνωστική, συναισθηματική και εκτελεστική) αντιστοιχούν προς τις τρεις βασικές κατευθύνσεις που έχουν διαμορφωθεί στη θεωρία και στην έρευνα της ανάπτυξης της ηθικότητας. Η γνωστική πλευρά έχει μελετηθεί ιδιαίτερα από τους γενετικούς ψυχολόγους Piaget και Kohlberg. Η συναισθηματική πλευρά έχει τονιστεί ιδιαίτερα από τον Freud ως συναίσθημα ενοχής και από τους συμπεριφοριστές ως φόβος τιμωρίας για την ίδια την πράξη ή ως επίγνωση των πιθανών δυσμενών επιπτώσεων. Η εκτελεστική πλευρά έχει κυρίως διερευνηθεί με τα λεγόμενα “πειράματα αντίστασης στους πειρασμούς”, για να καθοριστεί κατά πόσο η ηθικότητα αποτελεί ένα σταθερό και μόνιμο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας του ατόμου, μια γενική στάση που κυριαρχεί σε όλες τις πράξεις του, ανεξάρτητα από τις συγκεκριμένες περιστασιακές συνθήκες.

ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΕ ΒΡΗΚΕ ΣΥΜΦΟΡΑ...ΕΚΑΝΑ ΔΙΔΥΜΑ!!!

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την αντίδραση της αδεφής μου όταν της είπα ότι περιμένω δίδυμα...Έβαλε τα κλαματα.Απελπίστηκε.Θεώρησε ότι με βρήκε μεγάλο κακό!
Έχω ξαναπει οτι κ γω όταν έμαθα ότι θα κάνω δίδυμα σοκαρίστηκα.Αλλά αυτό ήταν το πολύ για ένα βράδυ...κ μάλλον οφείλεται στις ορμόνες!!!

Από τότε μέχρι κ σήμερα όποιος με βλέπει με τα μωρά ή άκουγε τότε ότι περιμένω δίδυμα, με κοίταγε με οίκτο,πανικό,τρόμο,συμπόνοια, λες κ  με βρήκε το μεγαλύτερο κακό του κόσμου.

κινδυνολογίες του τύπου "Δεν θα τα βγάλεις πέρα", "Αν δεν έχεις μόνιμα βοήθεια δεν βγαίνει", "Κουράγιο θα είναι πολύ δύσκολα" άρχισαν να με κατακλύζουν...

Κ γω δεν κρύβω ότι στεναχωριόμουν πολύ.Όχι γιατί πίστευα αυτά που μου έλεγαν αλλα γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι κάποιος μπορούσε να με κάνει να νιώσω τόσο πολύ άσχημα που περίμενα δύο παιδιά.Που ήμουν έγκυος κ ανάμεσα στις δικές μου ανησυχίες για το πώς θα πάνε τα πράγματα έπρεπε να έχω κ μια απάντηση στον κάθε καλοθελητή που προσπαθούσε να με πείσει ότι θα ζήσω μια κόλαση!

Ε όχι λοιπόν!!
Δεν ζω την κόλαση....

ΖΩ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!!!


Ακόμα κ τώρα όσοι με βλέπουν κ μου εύχονται καλό κουράγιο δεν μπορούν να με πιστέψουν όταν τους λέω ότι δεν είναι δύσκολα, ότι περνάω πολύ καλά με τα παιδιά μου, ότι δεν κουράζομαι, ότι δεν με νοιαζει που είναι δύο....
Και με κοιτάνει με δυσπιστία....κ αναρωτιεμαι τελικα.....

Γιατί το να κάνεις δίδυμα έχει φτάσει να θεωρείται κατάρα και όχι ευλογία;;;;;

Λαοθάλασσα από δίδυμα σε ινδικό χωριό!!!!

 

Στο ινδκό χωριό Kodinji- με συνολικό πληθυσμό 15.000 άνθρωποι- ζουν 230 ζεύγη από ομοζυγωτικά δίδυμα αδέλφια.  Οι επιστήμονες προβληματίζονται από αυτή την λαοθάλασσα με δίδυμα αδέλφια και  αποδίδουν πιθανότητα την αιτία στο νερό του χωριού. Το χωριό με τα  εκατοντάδες δίδυμα αδέλφια βρίσκεται στην  βόρειο Κεράλα της Ινδίας και έχει συχνότητα δίδυμων  γεννήσεων  τετραπλάσια της φυσιολογικής. Η τελευταία ετήσια καταγραφή που έγινε στο χωριό από την Ένωση Twins and Kins (TAKA)  αποκάλυψε ότι στις αρχές του 2009 ζούσαν στο Kodinji  204 ζευγάρια δίδυμα αδέλφια.   Τώρα πιθανότητα τα δίδυμα  ζεύγη  αριθμούν 230  ενώ  ο αριθμός αυτός αναμένεται να αυξηθεί και άλλο αφού πέντε έγκυες γυναίκες εγκυμονούν δίδυμα.

Μεγάλα και μικρά δίδυμα

Τα πιο μεγάλα σε ηλικία δίδυμα του χωριού είναι  δύο γυναίκες 65 ετών  ενώ τα νεότερα έχουν  γεννηθεί στις 10 Ιουνίου. Οι γονείς των Βενιαμίν διδύμων παρατηρούν ήδη τις διαφορές μεταξύ τους καθώς το ένα βρέφος κοιμάται περισσότερο,  ενώ το άλλο  είναι πιο ζωηρό.  «Δεν είναι εύκολο  γεννηθείς με δίδυμο αδελφό» λέει 65χρονη Pathummakutty, που ακόμα θυμάται πόσο δυσκολεύτηκαν  οικονομικά οι γονείς της για να την μεγαλώσουν μαζί   με τη δίδυμη  αδελφή της Κunhipathutty.

Δύσκολο να ξεχωρίσεις τα δίδυμα

Με τόσα δίδυμα να κυκλοφορούν στο χωριό,  οι επισκέπτες νομίζουν ότι τα βλέπουν όλα διπλά.  Στο τοπικό σχολείο η 15χρονη μαθήτρια Salmabi λέει οι οι δάσκαλοι   συχνά την μπερδεύουν με την δίδυμη αδελφή της και μια φορά την τιμώρησαν  για κάτι που δεν είχε κάνει η ίδια.  Ο τοπικός γιατρός M.K. Sribiju πιστεύει  ότι κάτι από το περιβάλλον προκαλεί την αυξημένη συχνότητα γεννήσεων διδύμων και  υποθέτει ότι μπορεί να φταίει το νερό. Η βασική αιτία που γεννιούνται δίδυμα παγκοσμίως είναι οι θεραπείες γονιμότητας  τις οποίες κάνουν τα μεγάλα σε ηλικία ζευγάρια   για να αποκτήσουν παιδί. Ωστόσο στο Kodinji η μέση ηλικία γάμου  είναι μεταξύ 18-20  και  συνεπώς δεν υπάρχει ηλικιακό πρόβλημα  στην σύλληψη.

Για άδεια πιατάκια.....

Συμβουλές για Γεύματα

Του Στέλιου Παπαβέντση Παιδιάτρου MRCPCH DCH IBCLC   Προσπαθήστε να κάνετε πιο ελκυστικά τα γεύματα, κόβοντας τις τροφές σε περίεργα σχήματα και βάζοντας περισσότερα χρώματα.   •    Μην δίνετε όλες τις νέες τροφές μαζί. Αφήνετε το παιδί να συνηθίσει πρώτα τη μία τροφή και προσθέστε αργότερα την άλλη.  Αν δεν τη δέχεται, αποσύρετέ τη για 1-2 βδομάδες και ξαναδοκιμάστε.  •    Δώστε στο παιδί σας μία τροφή που του αρέσει μαζί με κάποια που είχε αρνηθεί να φάει στο παρελθόν.    •    Δίνετε μικρές ποσότητες από κάθε νέα τροφή και αυξήστε τις σταδιακά. Μην αναγκάζετε το παιδί να τρώει περισσότερο απ’ όσο πραγματικά χρειάζεται.    •    Το παιδί μαθαίνει σιγά-σιγά να καταπίνει, κάντε υπομονή!  Το νήπιο χρειάζεται χρόνο να εξερευνήσει το φαγητό.  •    Αφήστε τα μεγαλύτερα παιδιά να σάς βοηθήσουν στην προετοιμασία των γευμάτων. Αυτό κάνει τα γεύματα πιο ευχάριστα. •    Παίξτε με μαγειρικά σκεύη και κουτάλια με το παιδί. •    Μην αποσπάτε την προσοχή του απ’ το φαγητό με ραδιόφωνο, TV ή φασαρία. •    Για να δώσετε το καλό παράδειγμα στα παιδιά σας, τρώτε πολλά φρούτα και λαχανικά.  Mην τρώτε σνακς και τσιπς μπροστά στην TV.  •    Μην προσθέτετε ζάχαρη στα ροφήματα του παιδιού σας. Χρησιμοποιείτε αποβουτυρωμένο γάλα ή με 1% λιπαρά και γιαούρτι με χαμηλά λιπαρά μετά την ηλικία των 2 ετών. Επίσης επιλέξτε τυριά με χαμηλά λιπαρά. •    Μην εκδηλώνετε τις δικές σας προτιμήσεις ή απέχθειες για κάποια είδη τροφών, γιατί υπάρχει η πιθανότητα το παιδί να σάς μιμηθεί. •    Προσπαθήστε να έχετε καθορισμένες ώρες γευμάτων. •    Κάθεστε όλη η οικογένεια στο τραπέζι και δώστε στο παιδί να φάει μαζί σας στο ίδιο τραπέζι και χρόνο από μικρή ηλικία. Μην κάνετε διαφορετικό φαγητό για το παιδί. •    Μην προσθέτετε άγχος στη διαδικασία του φαγητού και μην μετατρέπετε αυτό το χρόνο σε πεδίο μάχης. Επιβραβεύστε την καλή συμπεριφορά. •    Κάθε φορά που δεν τρώει κάτι, δώστε του μία ακόμα επιλογή προετοιμασμένη από πριν. •    Θυμηθείτε πως το νήπιο είναι φυσιολογικό να τρώει επιλεκτικά και να τρώει τη μια μέρα περισσότερο ή λιγότερο από την άλλη. Αν το βάρος του αυξάνει, δεν πειράζει αν χάσει ένα γεύμα. •    Είναι αναγκαίο κακό να λερώνεται το νήπιο και τα πάντα γύρω του στο φαγητό. Είναι πιο σημαντικό να πειραματίζεται με το κουτάλι και το κράτημα της τροφής από ένα πλυντήριο που θα βάλετε λιγότερο! •    Αποφεύγετε αναψυκτικά, τσιπς και ζαχαρώδη για σνακς. Προτιμάτε φρούτα, δημητριακά. •    Πλήρες πρωινό πριν το σχολείο είναι απαραίτητο.

 

Μάνα είναι μόνο μία....

 Το παρακάτω άρθρο είναι της Ρίκας Βαγιάνη.Δημοσιευτήκε το Μάη του 2010.Ήμουν ήδη έγκυος στα μωράκια μου.

"Άδεια μου αγκαλιά: μαμά από την πίσω πόρτα

Μου φέρνει ο σπόρος ένα φιλάκι, ένα λουλούδι και μια ζωγραφιά. Δεύτερη Κυριακή του Μαΐου, Γιορτή της Μητέρας. Δέχομαι τα φιλάκια με ενθουσιασμό, το λουλούδι με συγκίνηση, και τη ζωγραφιά γελώντας (είναι ένα μουρλοκούκου ορνιθοσκάλισμα). Αλλά μέσα μου δεν νιώθω εκατό τοις εκατό ότι «γιορτάζω». Αισθάνομαι σαν να ήρθα κάπου απρόσκλητη. Σαν να μπήκα στην γιορτή από την πίσω πόρτα.

Βλέπετε, δεν είμαι μια «κανονική» μαμά. Είμαι από…τις άλλες. Το παιδάκι μας το αποκτήσαμε με εξωσωματική. Όχι απλώς δεν έχω κανένα πρόβλημα μ΄αυτό, αλλά αν χρειαζόταν να ανέβω στα Τουρκοβούνια με μια ντουντούκα και να το φωνάζω, ευχαρίστως θα το έκανα, από ευγνωμοσύνη στη μέθοδο που με βοήθησε να αποκτήσω το γιό μου. Χιλιάδες Έλληνιδες νιώθουν τα ίδια συναισθήματα μ΄εμένα, αν φυσικά αφαιρέσουμε τη ντουντούκα και την αντικαταστήσουμε με σιγαστήρα. Διότι η εξωσωματική είναι μεν απολύτως αποδεκτή ως μέθοδος απόκτησης παιδιού, αλλά, περιέργως, είναι ακόμα κάτι «κρυφό». Το ξέρει το ζευγάρι, η άμεση οικογένεια (όχι πάντα), ελάχιστοι φίλοι, κι αν είναι δυνατόν να μην το ξέρουν ούτε εκείνοι. Ούτε καν που θα συζητιούνταν το θέμα, αν οι παιδικές χαρές και τα σχολεία δεν ήταν τίγκα στα δίδυμα.

Τι μύγα με τσίμπησε σήμερα και ανοίγω την κουβέντα; Ε, να, είναι που με πήραν λίγο οι αναμνήσεις, και θυμόμουν τα σκληρά χρόνια που προσπαθούσα, και ξαναπροσπαθούσα, (κι έτρωγα τα μούτρα μου, τις σάρκες μου και τη ζωή μου). Ερχόταν η γιορτή η σημερινή και για χρόνια, αντί για το λουλουδάκι και τη ζωγραφιά, το μόνο που είχα ήταν φάρμακα, ενέσεις, εργαστήρια, πυρετώδεις αναμονές, και μετά μια άδεια κοιλιά, και μια αγκαλιά ακόμα πιο άδεια. Δεν παιζόταν, σας λέω, η δεύτερη Κυριακή του Μάη. Ήταν σαν μαχαιριά, σαν ντροπή, ή σαν χαστούκι.

Και μετά πέτυχε. Πέτυχε, που να με πάρει και να με σηκώσει, σε πείσμα κάθε στατιστικής, που από τότε την έχω, και να με συγχωρείτε, εντελώς χεσμένη ως επιστήμη. Και πιέστηκα κι εγώ, από τις γενικές συνθήκες, να μη βγω στα Τουρκοβούνια με τη ντουντούκα. Να το κρατήσω, αν όχι μυστικό, πάντως σε διακριτική σιωπή, το πώς φτάσαμε και γίναμε, ο άντρας μου κι εγώ, από ζευγάρι, οικογένεια.

Δεν είναι παράξενο που η Γιορτή της Μητέρας γύρισε, όλο τσαντίλα, και με δάγκωσε στον πισινό. «Μήπως είναι κάτι που ξεχνάς;» ψιθύριζε, κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη. Δεν είναι ανεξήγητο ότι όλα αυτά τα χρόνια ένιωθα λιγάκι «λαθρεπιβάτης» της γιορτής. Έπαιρνα τα φιλάκια, τα λουλουδάκια και τις ευχές, αλλά δεν έδινα κάτι χρωστούμενο πίσω: μια κουβέντα ξεκάθαρη για το πώς ήρθε στον κόσμο ο μπόμπιρας.

Έτσι λοιπόν, ποστάρω το σημερινό κείμενο: για όλες τις υποψήφιες μαμάδες που περιμένουν στην ουρά των εργαστηρίων υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, κάθε μέρα, κάθε μήνα, κάθε δευτερόλεπτο. Για όλα τα ζευγάρια που περιμένουν να γίνουν γονείς, κρυφά, αμήχανα, «από την πίσω πόρτα». Για τις γυναίκες με τις άδειες αγκαλιές. Για όσες αυτή τη στιγμή είναι εκεί έξω, και νιώθουν αυτή την Κυριακή σαν μαχαιριά, σαν ντροπή ή σαν χαστούκι, είναι το κείμενο αυτό. Για να σας πω «Χρόνια Πολλά», κορίτσια, για τη σημερινή γιορτή. Την αξίζετε εξ ίσου με τις «κανονικές» μαμάδες, μπορεί και λίγο παραπάνω.

Και για πάρτη μου, φυσικά: επειδή τελειώνοντας αυτές τις χρωστούμενες γραμμές, ίσως να καταφέρω να γιορτάσω τη μέρα αυτή ολόκληρη, επιτέλους κι εγώ. "

Θα πω πώς ένιωσα όταν διάβασα αυτό το κείμενο....ΘΥΜΟ.

Θυμό κ τίποτα άλλο.Μα καλά, σκέφτηκα, πώς είναι δυνατόν μια μαμά να χαρακτηρίζει τον εαυτό της "μαμά της πίσω πόρτας";

Τι σημαίνει πίσω πόρτα;

Ποιο είναι αυτό το κριτήριο που κάνει μία μαμά καλή κ μία άλλη όχι;Ο τρόπος που συνελάβε το παιδί της;;;
Από την πρώτη στιγμή που έμαθα πως είμαι έγκυος σε δίδυμα κ το ανακοίνωνα περιχαρής,η πρώτη ερώτηση όλων μα όλων ήταν:

Εξωσωματική έκανες;Όχι τους έλεγα....α μπραβο μου απαντούσαν.

Τι μπράβο μωρε;Δεν καταλάβα;Αν είχα κάνει εξωσωματική ποια θα ήταν η διαφορά;Δεν θα ήταν παιδιά μου;Δεν θα τα αγαπούσα το ίδιο;Δεν θα μας έκανε αυτό καλούς γονείς ή ανθρώπους;Μάλιστα καποιοι κ οι περισσοτεροι αγνωστοι (γιατί μια βόλτα με τα δίδυμα σημαίνει σταματάω καθε ένα λεπτό για να τα θαυμάσουν οι περαστικοί λες κ βλέπουν εξωγήινο) μου το ψυθίριζαν στο αυτί λες κ αν τους έλεγα ναι θα ήταν το πιο τρομερό μυστικό που δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί.

Εγω θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν τέτοια αγάπη  μέσα τους κ θέλουν να τη δώσουν σε ένα παιδί, που δυσκολεύονται αλλά δεν το βάζουν κάτω, που είναι πολύ έξυπνοι κ μπροστά κ χρησιμοποιούν τις δυνατότητες της επιστήμης κ τελικά κρατούν στην αγκαλιά τους ένα παιδί  ή δύο ή τρία που τους δίνουν όλη τους την αγάπη.

Θα το πω γιατί πια δεν το νιώθω.Όταν έμαθα ότι έχω δίδυμα σφίχτηκα.Φοβήθηκα.Αγχωθηκα ότι δεν θα τα καταφέρω.Διάφορες σκεψεις που τώρα ντρεπομαι που έστω κ για ένα βράδυ πέρασαν από το μυαλό  μου.

Είμαι σίγουρη πως μια γυναίκα που έκανε εξωσωματική κ μετά απο πολύ κόπο κατάφερε να μείνει έγκυος σε δίδυμα ποτέ δεν θα σκεφτόταν αυτα που σκέφτηκα εγώ.Είμαι σίγουρη.

Γιατί λοιπόν να νιώθει έτσι μία μαμά; Γιατί να επιτρέπει στους άλλους να νιώθουν έτσι γι αυτήν;

Δεν υπάρχει λοιπόν πίσω κ μπροστά πόρτα....

Μάνα είναι μόνο μία.....όπως κ η πόρτα....

Fila me akoma (για τα μωρακια μου!)

ΠΑΤΑΤΑ ΜΑΜΑ....ΠΑΤΑΤΑ....

Από τη μέρα που τα μωρά μπήκαν στον 6ο μήνα ένα θέμα με βασάνιζε κ ακόμα δηλαδή με απασχολεί.
Η εισαγωγή τους στις στερεές τροφές.
Δεν ξέρω γιατί το είχα πάρει το θέμα με τόσο στραβό μάτι.Μάλλον επειδή επί 6 μήνες είχα συνηθίσει ότι τα μωράκια μου έπιναν γλουπ γλουπ το γαλατάκι τους χωρίς κανένα παρατράγουδο.Είχα φόβους ότι δεν θα τους αρέσουν τα φαγητά, ότι θα κλαίνε, ότι θα μένουν νηστικά κ άλλα πολλά τέτοια.
Φυσικά η πρώτη φορά που δώσαμε κρέμα θα μείνει στην ιστορία.Κανονικά αποθανατήσαμε τη στιγμή εκείνη που τα μικρά μικρά μωράκια μου έμπαιναν πια στη 2η βρεφική ηλικία.Μια στιγμή-όπως πολλές πολλές άλλες- που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Τη στιγμή που βάλαμε το μικρό πράσινο κουταλάκι (τη Σπυριδούλα!) με κρεμουλα στο μικροσκοπικό στοματάκι της Εύας και της Τέτης!
Μιαμ...Μιαμ ...μαμά τι είναι αυτό το ωραίο που τρώω;;;Γιατί δεν μου το έδινες τόσο καιρό μαμα;;;;

Σιγά σιγά λοιπόν, κουταλίτσα κουταλίτσα, λίγο περισσότερο κάθε μέρα σήμερα έχουμε φτάσει κ τρώμε φρούτοκρεμα, πατάτα καρότο, κρέμες το απόγευμα.


Το ημερήσιο μενού μας έχει ως εξής:

Πρωί (κατα τις 10,30)

1 μήλο
2 αχλάδια
1 μπανάνα

Τα αλέθω στο μούλτι κ μαμ...Η ποσοτητα είναι και για τις δυο!

Μεσημέρι (κατά τις δύο)

1 μεγάλη πατάτα
1 μεγάλο καρότο
λίγες σταγόνες ελαιολαδο κ λιγες σταγόνες λεμόνι


Βραζω τα λαχανικά καλά.Τα βάζω στο μούλτι με λίγο απο το ζουμάκι που έβρασαν.Τα πολτοποιώ.Όταν πολτοποιηθούν σταματάω το μούλτι,προσθετω το λάδι και το λεμόνι και χτυπάω για λίγο ακόμα!

Ξετρελαίνονται!
Σε λίγες μερες θα προσθέσω κ το σπανάκι!!
Για δυνατά μωρά σαν τον Ποπάυ!!!

Το απογευμα (κατα τις 6)
Τρώμε άλλοτε κρέμα βανίλια ρυζάλευρο, άλλοτε δημητριακών ή φαρίν λακτέ.Εννοείται ότι γίνεται μάχη....
Αντε κ στο κρεατάκι να δούμε πως θα πάει!!

Ενα γρήγορο φλας μπακ!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που ανακοίνωσα στον Κώστα ότι είμαι έγκυος!

Είχαμε κανονίσει εκδρομή στο Πήλιο.Το πρωί εκείνης της Παρασκευής λοιπόν της 22ας Νοεμβρίου 2009 παίρνω τα αποτελέσματα της εξέτασης.


ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ!!!!!

Παίρνω αμέσως τον Κωστα και του λέω:


Αγάπη μου ξέρεις δεν θα πάμε δύο στο Πήλιο.....θα πάμε τρεις!!!!!!

 Πού να ξέρα όμως ότι δεν πήγαμε τρεις.....αλλά ΤΕΣΣΕΡΙΣ!!!


Από κει κ πέρα ξεκινά το μαγευτικό δρομολόγιο προς τον τοκετό διάρκειας 37 εβδομάδων!Μια υπέροχη εγκυμοσύνη που ευτυχώς κατέληξε στην γέννηση δύο μοναδικών πλασμάτων...των παιδιών μας!!!

Πρώτο Βήμα....

Μωρέ μπας κ το αποφασισα λίγο αργά να φτιάξω ένα μπλόγκ για να μοιράζομαι κ γω τις τρομερές περιπέτειες των μικρων ζουζουνιών που συντάραξαν και εξακολουθούν να το κάνουν ακομα κ σήμερα;;;

Οχι δεν νομίζω!!!

Εδω θα είμαι λοιπόν να μοιράζομαι, να ρωτάω, να αγωνιώ, να χαίρομαι με όλα αυτα τα εκπληκτικα,τα καινούργια, τα μοναδικά που μου επιφυλάσσουν 

ΤΑ ΔΙΔΥΜΟΜΠΕΜΠΙΔΙΑ ΜΟΥ!!!